Dnia 20 czerwca br. na zaproszenie zastępcy prezydenta Małgorzaty Kańskiej Kipigroch zarząd RUTW gościł w Urzędzie Miasta Radomska. Były pyszne ciastka, kawa i interesująca rozmowa. Skorzystałyśmy z okazji, by przeprowadzić wywiad z Panią Prezydent; pytania zadawała nasza prezes, ale w rozmowie uczestniczyli wszyscy obecni. Dzięki niej poznałyśmy inny, mniej oficjalny wizerunek osoby sprawującej tak ważny urząd w naszym mieście.

Pytaliśmy panią Prezydent o to, czy lubi swoją pracę, jak spędza wolny czas, o trzy rzeczy, bez których nie wyobraża sobie życia. Rozmawialiśmy o jej rozumieniu szczęścia, o marzeniach, o przyjaźni.

Dowiedzieliśmy się, że pani Małgorzata Kańska - Kipigroch lubi swoją pracę, a prawdziwą jej pasją jest czytanie. Chętnie sięga po klasykę, zarówno polską, jak i obcą, po poezję i prozę. Wspomniała swoją szkolną fascynację powieściami Lucy Montgomery, autorki „Ani z Zielonego Wzgórza”. Najważniejsze są dla niej: dom rodziny, książki, pamiątki, zwłaszcza z lat szkolnych i okresu działalności w znanej w Radomsku drużynie harcerskiej „Czarna trzynastka”.

Samą siebie nazwała „realną optymistką”, bo choć radośnie patrzy na życie i stara się widzieć dobro w świecie i ludziach, wie, że nie można nie dostrzegać negatywnych stron rzeczywistości. Jej definicja szczęścia zawiera się w słowach: „to nie tylko to, co nam los daje, ale to, czego nam nie odbiera”. Trzeba go szukać w sobie, nie w tym, czego nie ma. Wszak ważniejsze od tego, by „mieć”, jest „być”. Jako przykład takiej postawy przywołała tu postać dwudziestowiecznego niemieckiego pisarza, Ericha Marii Remarque’a.

Poznaliśmy osobę, która potrafi cieszyć się drobnymi sprawami, która lubi ludzi i ceni w nich szczerość, lojalność, empatię i zainteresowanie drugim człowiekiem. Na pytanie o to, czy we współczesnym świecie warto być dobrym, odpowiedziała: „zdecydowanie tak”.

Pytana o poruszające radomszczan bieżące kwestie rewitalizacji i wycinki drzew, wyraziła opinię, że są to zagadnienia złożone, do których niepotrzebnie miesza się politykę.

Ciekawa i ożywiona dyskusja trwała prawie dwie godziny. Dobrze, że mamy czasem okazję z osobami życia publicznego porozmawiać nie tylko o ich działalności, ale i o ich spojrzeniu na życie.