Amerykański autor Tennessee Williams napisał kiedyś, że „pamięć ludzka gnieździ się głównie w sercu”. Jak bardzo prawdziwe są to słowa, przekonujemy się, oddając się wspomnieniom.

W dawno miniony świat przenieśliśmy się za sprawą sekcji literackiej, działającej przy naszym Uniwersytecie. Grupka odważnych słuchaczy przedstawiła w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Radomsku w dniu 16 marca program kabaretowy, w którym wykorzystano przedwojenne szlagiery słynnych warszawskich artystów.

Pomysłodawczynią była p. Aleksandra Żarnecka, którą kilkakrotnie gościliśmy na naszych spotkaniach. Ona też wprowadziła nas w atmosferę tamtych lat, opowiadając o słynnych , znakomitych kabaretach, istniejących w dużych miastach kraju, jak: Qui Pro Quo, Czarny Kot, Pikador czy Zielony Balonik. Występowały w nich wielkie gwiazdy tamtego czasu: Hanka Ordonówna, Mira Zimińska, Zula Pogorzelska, Adolf Dymsza, Eugeniusz Bodo i wielu innych. Niepowtarzalne teksty skeczów i piosenek pisali między innymi Julian Tuwim, Marian Hemar czy też Kazimierz Wierzyński lub Jan Lechoń.

A potem ten zaczarowany wspomnień świat zagościł na naszej scenie, przywołany piosenką Jerzego Jurandota „Powróćmy jak za dawnych lat”, zaśpiewaną przez kilkuosobową grupę „artystów”.

Zobaczyliśmy, „ach, jak przyjemnie” może być spędzony czas podczas letnich dni w kajaku na jeziorku. Poznaliśmy niesforną, pełną życia i temperamentu Adę, młodą dziewczynę, której i ciotka i wuj próbowali uzmysłowić brak dobrych manier i wytłumaczyć, co wypada a co nie.

Zabawom i flirtom towarzyszył też trunek, którego nadużycie powodowało czasami kłopoty, co ukazano dość sugestywnie w scence rodzajowej „Ta mała piła dziś”. Kolejna opowiadała o odwiecznym problemie wszystkich kobiet, skarżących się słowami: „Ja nie mam co na siebie włożyć”.

Posłuchaliśmy, „O czym marzy dziewczyna” i towarzyszyliśmy mężczyźnie, który planuje, co podaruje ukochanej na spotkaniu, i już nie może się doczekać, bo ten czas tak powoli leci, a on umówił się z nią na dziewiątą.

Kolejny artysta w romantycznych słowach opowiadał o swej miłości i twierdził, że to jedna, jedyna; natomiast tercet żeński pokazał, co to jest seksapil, ten czar, który mają kobiety, niezależnie od wieku, urody i stanu posiadania.

Zebrani mogli przekonać się również, że gdy w tak delikatnej sferze jak uczucia czasem następuje chwila zapomnienia, powoduje rozterki duchowe i gdy się zgubiło serce pod miedzą Michałową, jedynym ratunkiem jest prośba do świętego Antoniego. Wszak „każdemu wolno kochać”, o czym przekonywała nas finałowa piosenka spektaklu.

Klimat lat trzydziestych znakomicie oddawały kostiumy, w które ubrali się wszyscy wykonawcy, tak więc królowały piękne suknie, perły, lisy oraz ozdoby we włosach. O oprawę muzyczną i prezentację multimedialną zadbała nasza koleżanka Katarzyna Grzesiczak. W programie udział wzięli: Irena Górecka, Elżbieta Jóźwiak, Anna Kapuściarek, Anna Majchrzak, Teresa Moszkowicz, Alicja Rzeźniczak, Grażyna Śliwakowska, Jerzy Sobczyk, Jadwiga Stankiewicz, Jacek Surlej, Czesława Swiderska, Barbara Wojnowska oraz Anna Kluzińska.

Zwieńczeniem czwartkowego wieczoru był słodki poczęstunek w postaci wybornych ciast upieczonych przez członkinie stowarzyszenia . Wszystkim słuchaczom naszego RUTW zaangażowanym w przygotowanie programu oraz p. Aleksandrze Żarneckiej serdecznie dziękujemy za niezwykłe, urokliwe spotkanie.