Kochany!
Śpisz. Jesteś daleko od trudów dnia codziennego, kłopotów ,zmartwień i obawy o jutro. Jesteś w krainie Morfeusza. Siedzę opodal, spoglądam na Twoją spokojną twarz. Haftuję widoczek - samotna brzoza na skraju lasu.... Odczuwam burzę myśli, kocioł zdarzeń i wspomnień i jestem bardzo wzruszona. Mimo woli z oczu lecą łzy, kapią na samotną brzozę. Odkładam robótkę. Wiem, że Ci tego wszystkiego nie powiem, więc dlatego ten stan duchowy przelewam na papier, czy to dobrze ? Nie wiem.... Jesteś wielką częścią mojego życia. Jak by to było wczoraj - staje mi przed oczami dzień naszego pierwszego spotkania. Mnie serce waliło jakbym miała młot pneumatyczny w piersi a TY witając się podałeś drżącą, wilgotną rękę i musnąłeś ustami koło ucha. Po chwili sięgnąłeś do kieszeni i wyjąłeś zmięty ale bardzo pachnący bukiecik fiołków. Ta niezwykła chwila była początkiem naszej wielkiej, szkolnej miłości. Ona dojrzewała potem, była coraz piękniejsza i ogarniała nas całą mocą. Były też chwile tęsknoty - kończące się wieczorami przy świecach,pełne miłych, czułych słów. Ale nawet ta tęsknota była piękna i wpleciona w nią czerwona róża spoczywająca na mojej poduszce i zapraszająca w świat niebiańskich przeżyć. Tak bardzo Cię kocham! Wczoraj, dziś i jutro, wiosną, latem, jesienią i zimą - kocham Cię! Twoje dłonie, nasze dłonie są zawsze stęsknione, zawsze czekają na siebie, są oazą spokoju i bezpieczeństwa. Są zawsze gotowe by uciszyć i ukoić oszalałe myśli. Ich ciepło zawsze ucisza lęki, daje siłę i nadzieję, Kiedy nasze serca milczą za nie mówią nasze dłonie wtulone w siebie. Kocham Twoje dłonie! Jest noc, niebo pełne gwiazd, dookoła cisza a moje serce pełne nieustającej miłości. Twoje serce i dłonie śpią, ale są MOJE i ja o tym wiem. Jak obudzi się ranek, powiedzą mi "Dzień dobry,kochanie!". I znów będzie piękny dzień, A "niciana" samotna brzoza pokryje się zielenią listowia i zawiśnie w ramkach na ścianie. A Ty bądź moim słońcem wszystkich szarych, smutnych dni.
Twoja Jadwiga
![[logo]](/img/logo.png){kind=logo}
